50

Ik ben zeer onlangs 50 geworden.
Daar heb ik erg tegenop gezien, gewoon het getal dus, niet het gedoe eromheen.
Gelukkig heb ik niemand gelegenheid gegeven tot gedoe want ik was weg, ver weg.
In Portugal.
Een paar geweldige dagen gehad, voorjaarsachtig en totaal geen zin om terug te keren naar de sneeuw, ijzel en andere neerslagsoorten.
Daar voor mijn verjaren wat mooi keramiek gekocht en thuisgekomen ontving ik nog wat lieve kadootjes van mijn zoons. Mijn dochter had wat besteld zei ze.
Daags na mijn verjaardag kwam het aan via bol.com.
Een film; ze weet heel goed dat ik van mooie kleding houdt, van zekere stijlen en van een antiek soort omgangsvormen, hoofsheid en ach nouja, ik ben een ouwe zwijmelaar.
Deze film zou absoluut in de smaak vallen want het was met Gillian Anderson (X-files)en dan kan het eigenlijk niet mislukken!
Tweede kerstdag was het zover, wij zouden in de middag deze film kijken ( House of Mirth). En inderdaad het was prachtig, de kostuums, de omgeving, het taalgebruik; maar naarmate het verhaal zich ontrolde begon ik nattigheid te voelen, ik begon te vrezen voor een desastreuze afloop op 3/4 van de film. Een paar minuten voor de film afliep was het onafwendbaar en kon alleen een wonder nog helpen. Een wonder die niet kwam ondanks aanmoedigingen onzerzijds. Ik heb tranen met tuiten gehuild, samen met mijn dochter.
Ironisch als ik ben van aard heb ik haar al huilend nog wel bedankt voor deze middag en voor het plezier wat ze me kennelijk gunde. Een middagje janken bij een film is niet altijd vervelend maar de omstandigheden in aanmerking genomen: 50e verjaardag, 2e kerstdag, de verwachting van een chickflick en feelgood in plaats daarvan een romantisch drama verweven met verkeerde loyaliteit maakten mijn verjaardag, kado en mijn kerst tot onvergetelijk.