Contact

Contact is een vreemd lichaam. Soms heb je er behoefte aan en tegelijk niet. Wil je alleen zijn maar niet eenzaam zijn. Uit angst de ander te kwetsen zeg en doe je dan uiteindelijk maar niets. Die Lieve Vrede. Die contradicties zitten in een mens, in elk geval in mij, maar het lijkt onder andere een eigenschap die ons onderscheidt van dieren. Wat hebben dieren het toch makkelijk. Kijk eens naar mijn katten...hebben ze zin in kopjes geven en geaaid te worden dan wandelen ze naar een levensvorm en bieden zichzelf gewoon aan. En wie zijn wij, mensen, om hen dat te weigeren? Staan wij immers niet in dienst van de kat? De kat ziet in ons zijn blikopeners, wc-schoonmakers, liefdegevers, want daar hebben wij genoeg van in voorraad, en dat weten ze dondersgoed.
Honden zijn een compleet ander verhaal, honden kijken je naar de ogen in een poging je wensen ervan af te lezen. Zijn altijd bereid je vriend te zijn, met je te spelen, te dollen, te wandelen, te luieren, naar tv te kijken en je te volgen tot in de letterlijke eeuwigheid. Moedig en trouw. Als een soldaat. Hij verdedigt je tot zijn laatste ademtocht en zal je ondanks zijn eigen pijnen altijd proberen te beschermen.
Hoe vreemd in tegenstelling tot die kat, die enkel voor zijn eigen gewin bij je komt. En toch zijn het allebei favoriete dieren van me. In tegenstelling tot de meeste mensen die een van de twee als favoriet heeft en de andere soort min of meer verafschuwen.
Misschien omdat ik stukjes van mezelf herken in beide?

Hoe kom ik aan deze overwegingen? Omdat mijn jongste kind nu zo ver weg zit en ik haar niet even kan knuffelen? Ik denk het.